Epilog

Upewnij się, że przeczytałeś poprzedni rozdział 

 I włącz piosenkę ♥

____________________________________________

Przy drzwiach do apartamentowca została przywitana przez starszego mężczyznę. Kruczoczarne włosy powoli zamieniały się w siwe. Zmarszczki objęły całą twarz nieznanego osobnika.

- Tutaj są Pani klucze do apartamentu, nr. 27 na 4 piętrze - powiedział wręczając jej wcześniej wymienioną rzecz.

Podziękowała posyłając - prawdopodobnie właścicielowi - swój firmowy uśmiech. Windą wybrała się na wskazane piętro. Z głośników dobiegała irytująca melodyjka. Zdrapując skórę z rączki walizki wyszła z windy. Mija pokoje, sprawdzając numerki wiszące na drzwiach. Niektóre były całkowicie zdrapane. Widząc przyklejone, czarne "27" z małym wahaniem włożyła klucz. Próbowała go przekręcić, ale to nic nie dawało. Tak jakby starała się otworzyć nie te drzwi.

"Może zostały zamknięte od środka?" - zapytała samą siebie.

U kresu rezygnacji zapukała w drzwi. Nikt nie otwierał. Wkurzona poczęła walić pięścią w drewno. I wyzywać właściciela apartamentowca. Kiedy uderzyła setny raz, jej dłoń dotknęła materiału koszulki. Przerażona i zawstydzona spojrzała w górę. Na początku spostrzegła rozbawiony uśmieszek. Lekki, jednodniowy zarost i wyraźnie zarysowany podbródek. Na samym końcu utkwiła wzrok w nieziemskich oczach. Zatonęła w ich żywym kolorze. Tęczówki o barwie szmaragdowej wpatrywały się w nią z czułością i tęsknotą. Jednak widziała w nich coś nowego, czego przedtem nie była w stanie zobaczyć - miłość. Zasłoniła ręką usta. Właśnie spełniało się jej marzenie.

- Harry ...

Paralyzed, I'm caught in the headlights
Unexpected but it feels like you already know
What you're doing to me

You're a hit and I'm addicted
Couldn't quit you if I wanted
But I don't... ever wanna turn away

One look and I'm frozen
And I lose track of time
You move in slow motion
And I can't close my eyes
Takin all of my attention
But I don't want you to stop it
No oh

You keep me watching
You keep me watching

On the edge of what might happen
You're a line that leaves me hanging
Every word keeps me wanting more, yea

Only you keep me lost in the fire
Girl, you're like no other color I've ever seen
I've ever seen before

One look and I'm frozen
And I lose track of time
You move in slow motion
And I can't close my eyes
Takin all of my attention
But I don't want you to stop it
No oh

You keep me watching
You keep me watching

And I can't keep my mind off of you
Oh, I can't keep my mind off of you

One look and I'm frozen
And I lose track of time
You move in slow motion
And I can't close my eyes
Takin all of my attention
But I don't want you to stop it
No oh

You keep me watching
You keep me watching
You keep me watching

_____________________

No i koniec ..
Czuje się tragicznie kończąc to fanfiction, było to pierwszą rzeczą jaką napisałam. A zaczęłam je pisać kilka lat temu, więc...
Mój styl się zmienił od tamtego czasu, a przyznam, że to ff jest napisane tak jak piszę "mała ja".
Jutro dodam podziękowania ♥
I proszę was, aby każdy kto to przeczyta pozostawił po sobie komentarz - to naprawdę wiele dla mnie znaczy ♥
Kocham was ♥

Rozdział 23

- Kocham Cię 

Z chwilą kiedy wypowiadała te słowa czuła ich realność. Nie miała wątpliwości w kwestii swoich uczuć. Dla niej były oczywiste. Jednak niełatwo je odnalazła, ale w pewnym momencie uderzyła w nią świadomość. Trafne było określenie Harry'ego małym bohaterem. Pomagał jej w wielu sytuacjach, przecież uratował jej życie. Chociaż wciąż obwiniał się za rany, które oszpeciły ciało dziewczyny, ona upierała się, mówiąc: "to nie jest Twoja wina, nie możesz ocalić mnie przed czymś co zostało już zaplanowane". Spuściła głowę wzdychając, nie ważne co odpowie ich wspomnienia nie odejdą z tą chwilą. Może nie czuł tego samego, cóż nic na to nie mogła poradzić. Jeśli będzie musiała zakończyć ich rozdział jest na to gotowa, przynajmniej tak myślała. 

- Rozumiem - spojrzała na niebo - na mnie chyba pora - odwróciła się i rzuciła przez ramię - To chyba koniec Harry. Szkoda, że Twoje uczucia nie są tak silne. 

Z podniesioną głową szła przed siebie. Pragnęła zachować resztki dumy, ale z marnym skutkiem. Rzeczywistość dała o sobie znać i nie myśląc nad zupełnie niczym, padła na ziemie łkając jak małe dziecko, któremu zabrano lizaki. Tylko ją pozbawiono kawałka serca. Dość sporego, ponieważ chłopak był jedną z najważniejszych osób w życiu Anali. Chociaż po dłuższym zastanowieniu, był tą najważniejszą, z którą nikt nie mógł konkurować. Przeklinała siebie, świat, Harry'ego i bóg wie co jeszcze. Ciągła za włosy, o dziwo nie wyrywając żadnych. Kolana miała zranione i brudne od ziemi, a sukienkę poplamioną całkowicie. Makijaż spływał po twarzy, zostawiając czarne smugi na policzkach. Cichy krzyk wydobył się z jej ust. Nie potrafiła nad sobą panować. Przecież traciła wszystko. Tego wszystkiego było za dużo. To były zaledwie 2 miesiące wakacji, a czuła się jakby przeżyła większą część swojego życia. Waliła pięściami w glebę, dopóki dwie silne ręce nie przytrzymały jej małych. Umięśnione ramiona, pokryte tatuażami objęły ją w troskliwym uścisku. Na swoich barkach poczuła policzek mokry od płaczu i usta wypowiadające drżącym głosem słowa, które zostawały przerywane pojedynczym łkaniem.

- Harry, spokojnie - odwróciła się w jego kierunku, biorąc głęboki oddech i umieszczając dłonie na barkach chłopaka - Wdech i wydech - starała się go uspokoić, sama będąc w rozsypce.

- To nie tak jak myślisz - zaczął, przymykając powieki - Słowo "Kocham Cię", jest dla mnie przereklamowane. Ludzie go nadużywają. A moje uczucia do Ciebie są głębsze - rumieniec wstąpił mu na policzki - Kocham Cię jest niewystarczające, aby opisać to kim dla mnie jesteś - zakończył, spoglądając na mnie spod rzęs.

Dziewczyna zmrużyła oczy, nie wiedząc czy jego słowa były szczere. Chociaż nawet mózg krzyczał o ich autentyczności, ona pozostawała uparta.

- Niby kim dla Ciebie jestem? - zapytała podnosząc brew do góry.

Na odpowiedź nie musiała długo czekać, przyszła ona natychmiastowo. Tak jakby chłopak przez dłuższy czas nad nią rozmyślał.

- Anali, jesteś częścią mojego serca, niezbędnym składnikiem do oddychania - wyznał - Bez Ciebie byłbym nikim - dokończył spuszczając głowę.

Nie rozmyślając nad niczym więcej, przycisnęła plecy szatyna do zimnej gleby, a swoje wargi złączyła z jego. Oboje czuli ogień płonący między nimi. Powietrze przesiąknęło pożądaniem. Chętnie trwaliby dłużej w tej samej pozycji, gdyby nie starsza Pani, przechodząca ze swoim psem drużką. Naturalnie, nie obyło się bez przezwisk skierowanych pod ich adresem i wzmianki o "tutejszej młodzieży". W śmiechu oderwali się od siebie.

- Ale wiesz, że to niczego nie zmienia? - znikąd pojawił się wiatr, powodujący gęsią skórkę - Ja wyjeżdżam, ale związek na odległość nie jest zły. Poradzimy sobie, przecież za...

Dziewczyna urwała widząc jego niezadowoloną minę i wyraz poddania. Nie wierzył, że mają szansę przetrwać. Najwyraźniej nie posiadał w sobie nadziei, której ona miała, aż za dużo. Ale tym razem, nie dałaby rady dźwigać wszystkiego sama. On musiał jej pomóc, a do tego potrzebna była chęć i wiara. Tylko czy chłopak nie utracił tych dwóch rzeczy dawno temu? Podniosła się z ziemi, otrzepując sukienkę. Babcia ukatrupi ją, gdy zobaczy te plamy. Pokręciła głową, twardo spoglądając na szatyna.

- Wyjeżdżam jutro o 10 rano, jeśli w nas wierzysz staw się tam na czas, natomiast jeśli się poddajesz nie przychodź - oświadczyła i bez zbędnych pytań odeszła. 

Not ready to let go
Cause then I'd never know
What I could be missing

But I'm missing way to much
so when do I give up
what I've been wishing for

***

Stała przy swoim pociągu, który w zamiarze miał odjechać za 5 minut. Harry miał marne kilka minut, czy mogła się już teraz poddać? Dlaczego nie potrafił stawić się na czas. Napisała do niego sms'a z zapytaniem czy tkwi w korku, odpisał jedno krótkie "nie". Na inne pytania, nie raczył odpowiedzieć. Co się z nim dzieję? Naprawdę ich przekreślił? Do Anali podeszła starsza Pani, która ledwo trzymała się na nogach. Dziewczyna pomogła jej, stanowiąc oporę.

- Skarbie, on na pewno się zjawi - staruszka podjęła marne próby pocieszenia - Pewnie utknął w jakimś korku. On Cię kocha.

- Nie wydaje mi się, babciu - zamrugała kilkakrotnie odganiając łzy - Harry już dawno stracił jakąkolwiek nadzieje - pochyliła się do przodu, aby przytulić seniorkę - Idźcie już, i tak za 4 minuty odjeżdżam - uśmiechnęła się delikatnie.

- Zostaniemy do końca - oświadczyła słabym głosem.

Anali pokręciła głową. Zrezygnowana chwyciła walizkę. Wiedziała, że się nie zjawi. Prowadzi życie na własnych zasadach. A jeśli nie może mieć jej przy sobie, nie ma ochoty tego ciągnąć. Przynajmniej tak sądziła przyszła studentka. Popatrzyła w dal, próbując doszukać się charakterystycznych loków, które nie są już tak samo kręcone jak kilka miesięcy temu. Opuściła głowę, odliczając minuty. Czas ścigał go niemiłosiernie. Tylko czy zdąży, jeśli w ogóle miał zamiar się pokazywać? 

4 minuty - żegna się z dziadkami i Max'em.

3 minuty - chwyta za bagaże

2 minuty - podchodzi do pociągu

1 minuta - rozgląda się po stacji

1 minuta po czasie - wsiada

2 minuty po czasie - znajduje miejsce

3 minuty po czasie - patrzy przez okno

4 minuty po czasie - słyszy charakterystyczny gwizd

5 minut po czasie - odjeżdża

Najwyraźniej tak musiało być. Niektórzy ludzie nie są sobie przeznaczeni. Ich drogi się rozeszły i nic nie wskazuje na to, aby znowu się złączyły. Nie ważne jak bardzo będzie za nim tęsknić, jak bardzo będzie za nim płakać - musi iść do przodu z wysoko podniesioną głową. On miał szansę, którą źle wykorzystał. Ona miała wybór, który źle wykorzystała.

Do: Harry ♥

Mimo wszystko zawsze będę Cię kochać x

Nie otrzymując odpowiedzi zasnęła. Przed nią długa podróż.

I shot for the sky
I'm stuck on the ground
so why do I try
I know I'm gonna fall down
I thought I could fly
so why did I drown
I'll never know why it's coming down down down

______________

Jutro lub pojutrze dodam epilog (:

Rozdziału nie było, ponieważ byłam na niezapowiedzianych wakacjach, a we wtorek jadę na kolejne, więc postaram się dodać epilog jutro. Przepraszam i dziękuję za cierpliwość ♥♥ 

Rozdział 22

Poprzedni rozdział napisałam w 3 osobie, ten również będzie tak pisany. Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza :)

__________

Dziewczyna wylegiwała się na słońcu, wykorzystując ostatnie dni wakacji. Studia zbliżały się dużymi krokami. Szatynka zdecydowała się złożyć papiery do Oxfordu, dzisiaj miała przyjść koperta z informacją o jej przyjęciu. W myślach trzymała za siebie kciuki. Od najmłodszych lat marzyła, aby studiować na Oxfordzie. Jeszcze nikt nie wiedział, że papiery złożyła akurat tam. Dziadkowie nie powinni mieć z tym problemu, ponieważ Uniwersytet znajdował się blisko Londynu. Natomiast nie miała pojęcia jak zareaguje na to Harry. W końcu miała się tam przeprowadzić na stałe, mieli widzieć się rzadziej. Perspektywa życia z daleka od chłopaka sprawiała natychmiastową zmianę humoru z szczęścia na smutek, ale nie mogła zmusić go do przeprowadzki, przecież tutaj prowadził własne życie. Zastanawiała się czy związek na odległość wprawdzie małą, ale jakąś mógł przetrwać? Westchnęła i postanowiła sprawdzić skrzynkę na listy. O 12 powinna przyjść koperta, a była już 1 popołudniu. Leniwym krokiem zmierzała ku bramce. Czuła lekkie przerażenie, ponieważ co jak co, ale od tego zależała jej przyszłość. Z chwilą dotarcia do celu myślała jedynie, żeby nie zwymiotować na ukochane petunie babci. Drżącą dłonią otworzyła skrzynkę i zobaczyła białą kopertę z herbem Oxfordu. Wyciągnęła ją i wahała się nad otworzeniem listu. Nie wiadomo co się w nim znajduje. A jeśli się nie dostała? Załamie się, cały plan życia, który ułożyła sobie w głowie się rozsypie, ale z drugiej strony? Może będzie to pozytywna odpowiedź. W końcu była wzorową uczennicą.

-Raz kozie śmierć, prawda? - zapytała samą siebie i rozerwała kopertę.

Z ust dziewczyny wydobył się pisk, gdy ujrzała napis potwierdzający jej przyjęcie. Krzyczałaby tak do końca dnia, gdyby dziadkowie nie wybiegli i nie zaczęli jej uspokajać oraz pytać "co się stało?". Zaskoczeni informacją wyjazdu oraz dostania się na upragnioną uczelnię wnuczki stali jak dwa słupy soli. Po kilku minutach ochłonęli i pogratulowali dziewczynie, oraz wszyscy jednogłośnie uznali, że trzeba to uczcić. Starcy zajęli się zapraszaniem bliskiej rodziny, czyli Max'a i Ellie. Nie utrzymywali bliższych stosunków z resztą rodziny. Częste konflikty między rodziną mamy i ojca dziewczyny doprowadziły do zerwania kontaktu. Nie żałuje tego, nigdy nie lubiła ciotki, wujka czy też dziadków od strony ojca. Natomiast z kuzynami zdarzało jej się skontaktować. Szatynka za zadanie postawiła sobie przygotowanie przekąsek oraz powiadomienie Harry'ego o niby przyjęciu. Wszyscy w trymiga uwinęli się ze swoimi obowiązkami. Chłopak był zaciekawiony o jaką wizytę chodzi, ale nie dostając odpowiedzi po prostu oznajmił, że przyjdzie. O 17:30 każdy w domu zaczął się szykować. Anali postawiła na prostą kreację, mianowicie granatową sukienkę przed kolano na grubych ramiączkach z kwadratowym dekoltem. Włosy związała w wysokiego kucyka, a makijaż pozostawiła bez zmian. Punkt 19 goście zaczęli się zbierać, jako pierwsza zjawiła się Ellie, zaraz po niej Max, a na końcu Harry. Przybyłe osoby rozłożyły się na dwóch kanapach. Z początku rozmowa obejmowała lekkie tematy. Anali skutecznie omijała wątek o studiach. Po minionej godzinie goście zaczęli się niecierpliwić. Każdy pragnął dowiedzieć się co takiego świętują. Ciekawość ludzka nie potrafi długo czekać. Ciemnowłosa zabrała głos litując się nad przybyłymi osobami.

- Jak sami dobrze wiecie za 2 tygodnie zaczynam studia - rozpoczęła swoją wypowiedź - w związku z tym postanowiłam zaryzykować i złożyć propozycję dołączenia do mojej ukochanej uczelni i dostałam się - przeniosła swoje uradowane spojrzenia na chłopaka - Dostałam się na Oxford! - pisnęła podekscytowana wywołując momentalną zmianę na twarzy Harry'ego. Uśmiech zniknął, widać było rozczarowanie. Był nią rozczarowany? Przecież spełniała swoje marzenia.

Ellie niemal od razu rzuciła się na swoją siostrzenice. Wszyscy jej gratulowali, Max płonął dumą. Dziadkowie uronili łzy wiedząc, że już niedługo ich wnuczka opuści bezpieczne gniazdko. Jedynie on, osoba od której najbardziej potrzebowała wsparcia, siedział z kamiennym wyrazem twarzy. Czy nie mógł cieszyć się jej szczęściem? Czy to naprawdę było, aż tak trudne?

-Haroldzie - zaczęła babcia - nie pogratulujesz swojej dziewczynie? - uśmiechnęła się promieniście w stronę młodzieńca.

Najwyraźniej słowa staruszki podziałały na mężczyznę, ponieważ wstał i wziął An w ramiona. Uścisk był lekki i sztywny. Nie czuć było w nim uczuć. Był wymuszony. Kiedy się od niej odsunął powiedział jedynie:

- Moje gratulacje, zostałbym dłużej, ale się śpieszę.

"Miłej nocy!"  krzyknął wychodząc. W jego zachowaniu nikt nie zauważył sztuczności czy dziwaczności, oprócz Anali. Dziewczyna miała świadomość, że rani go wyjazdem, ale co mogła zrobić? Zrezygnować? O nie, rezygnacja nie wchodziła w grę. Spotkanie do końca potoczyło się pomyślnie. Dowcipy wujka Max'a na chwilę poprawiły humor 19-latki, a opowieść cioci o wycieczce do Włoch i mężczyźnie, który próbował nakłonić ją na seks lub ucieczce przed właścicielem sklepiku osądzającym ją o kradzież lalki. Oczywiście zapewniła ich, że była niewinna. Gdy bliscy opuścili dom dziadek ogłosił, że porządkami zajmą się jutro. W taki sposób Anali wylądowała w łóżku z problemem, którego do końca nie rozumiała.

Wiatr chłostał policzki kobiety . Deszcz uderzał w czerwony parasol, a obcasy wystukiwały melodie znaną tylko ich właścicielce. Torebka nieustannie spadała z jej ramienia doprowadzając szatynkę do szału. Przyśpieszyła krok widząc zielone światło dla pieszych. Śpieszyła się do pracy, nie mogła kolejny raz zjawić się spóźniona. Szef znowu wyskoczyłby z pretensjami. Planując cały dzień od a do z dotarła pod firmę. Mimo marzeń o otwarciu własnego wydawnictwa literackiego, skończyła w "GreenCorporation". Zajmowała wysokie stanowisku w pracy, ale nie była szczęśliwa. Bizneswoman to nigdy nie miała być ona. Widać stało się inaczej. Przez ogromne szklane drzwi dostała się do środka. Windą wjechała na 3 piętro i skierowała się w stronę swojego biura. Płaszcz odwiesiła na stojak. Jak zwykle na biurku znajdowała się masa papierów i krótka notatka o jej dzisiejszych obowiązkach, których i tak do końca dnia będzie więcej. Z małą niechęcią usiadła na krześle obrotowym i uruchomiła laptopa. Cały dzień pracy i obowiązków czas zacząć. Około godziny 13 wybrała się na kawę i rogala. Marny obiad, ale przy tak napiętym grafiku na lepszy Cię nie stać. Naturalnie jak za każdym razem rozpoczęła rozmowę z Madison. Nową i chyba nawet jedyną przyjaciółką jaką miała.

- Kolejny dzień spędzony z upierdliwą Kathy przyprawia mnie o migrenę. Nie wytrzymuje z jej pozbawionymi sensu uwagami -  zabrała głos zaczesując rude włosy za uszy.

Kathy odwieczny wróg Mady. Nikt nie dogryzał sobie jak one dwie. Nie wiadomo nawet dlaczego tak bardzo się nie znoszą.

- Niestety głowy jej nie pozbawisz - zażartowała ciemnowłosa.

- Nie wiadomo. A jak z Twoim przyszłym mężem? - puściła oczko.

- A jak miałoby być? - uniosła brew - W ostatnim czasie widzimy się rzadziej przez jego nocne zmiany. Niestety takie życie policjanta.

- Nie martwisz się, prawda? Przecież nic mu się nie stanie. Miasteczko jest czyste. Nie ma żadnych złych bandziorów - uśmiechnęła się pocieszająco.

- Pewnie masz rację.

- Rozluźnij się on wróci cały i zdrów - ugryzła kawałek pączka.

- Nie stresuje się jego pracą, a raczej ślubem. Nie jestem pewna czy wytrzymam z jego poważną stroną, potrzebuje odrobiny romantyzmu i dziecinności , a on mi jej nie zapewni. Dreszczyk adrenaliny i strachu byłby czymś niesamowitym - wylała swoje zmartwienia na wierzch i zanurzyła usta w gorącym Latte.

- Adrenalina? Po co Ci ona? Oczekujesz, że będzie jakimś dziecinnym bad boy'em? On jest dorosły i opiekuje się całym miasteczkiem. Nie może łamać zasad, jest gliną - powiedziała stanowczym głosem - Źli chłopcy ze skaleczoną duszą istnieją tylko w książkach, nie w prawdziwym życiu.

- Nie powiedziałabym - mruknęła i spuściła wzrok.

- Ocknij się! Niedługo bierzesz ślub, musisz opuścić świat fantazji i powrócić do świata realistycznego - pstryknęła palcami przed nosem swojej przyjaciółki.

- Masz rację - przyznała- W końcu go kocham. Daniel jest moją jedyną i prawdziwą miłością. Nic lepszego od niego w całym moim życiu mi się nie przytrafiło.

- Dokładnie Anali! 

Ciemnowłosa dokończyła swoje jedzenie i powróciła do biura. Zastanawiając się nad suknią ślubną. Tak szybko zapomniała o swojej nastoletniej miłości czy też wielu przygodach. Wyjazd na studia wszystko odmienił. Jej życie stało się inne, powróciło do normalności. Ona straciła kontakt ze swoimi byłymi znajomymi. A o Harry'm całkowicie zapomniała. W takim razie czy na pewno był jej miłością? Ukochanego nie można od tak wymazać z pamięci, więc jak ona to zrobiła? Czy zależało jej na nim? Może rzeczywiście był tylko nastoletnią miłością i odskocznią od normalności? Chyba naprawdę go nie kochała. Nie mogła, przecież go zostawiła. Myślała tylko o sobie. Harry pozostał słodkim wspomnieniem. 

Otworzyła oczy przerażona swoim snem, który był zbyt realistyczny. Nowi znajomi? Nowe miasto? Nowe życie? Nowa miłość? Przecież to wydaje się być absurdalne, niemożliwe. Nie da się zapomnieć o kimś kto był Twoim całym światem, prawda? Przynajmniej ona by nie potrafiła. Zaśmiała się pod nosem z własnego strachu.

-Czego się boisz? - zapytała retorycznie - Ty i Harry się nie rozstaniecie. Nie bądź głupia.

Potrząsnęła głową, ale mimo własnych słów czuła lekkie wahania. Naturalnym było pisanie życia od początku w obcym miejscu. A związki na odległość zazwyczaj rozpadają się po 2 miesiącach. Nieważne, że Oxford jest blisko, szatyn nie przetrwałby rozłąki. Anali nie miałaby pojęcia czy mu ufać, skąd miałaby wiedzieć czy jej nie zdradza? To wszystko wydaje się być zbyt skomplikowane. Oni nigdy nie powiedzieli sobie tych dwóch słów znaczących nadzwyczaj wiele. Zagubiona we własnych myślach nie wiedzieć jak i kiedy dotarła pod dom Harry'ego. Nieważne, że była w piżamie i nieważne, że był środek nocy zadzwoniła do jego drzwi z nadzieją pomocy. Zaraz, ale jakiej pomocy? W czym? Nie miała pojęcia. Chciała się wycofać, ale nie mogła. Jej palec bez przerwy naciskał na dzwonek. Przekleństwa dochodzące ze środka pomieszczenia towarzyszyły zbliżającemu się mężczyźnie. Otworzył drzwi i zaskoczony odskoczył do tyłu. Harry zdziwiony pocierał ręką kark, ponieważ jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się, żeby Anali przyszła do niego w środku nocy w piżamie z nieobecnym wzrokiem.

-Kocham Cię.

__________________________________

1 rozdział + epilog = koniec

Jezu, koniec jest niezwykle blisko. Nie wierzę, że to skończę. Kocham was! 

Melanie x

Rozdział 21

*3 osobowa narracja*

50 twarzy Grey'a i koniec! - krzyknęła stawiając na swoim.

-Nie mam ochoty na pornosa- jęknął żałośnie - Wolę Batman'a.

-To nie jest pornos - prychnęła - Batman'a możemy pooglądać później.

Chłopak wywrócił oczami zgadzając się na film, który wybrała szatynka. Puścił romans i umiejscowił się na kanapie obok dziewczyny, ona zaś wtuliła się w jego tors. Lekko pocierał ramię swojej towarzyszki, która co chwilę przeklinała na film. Podnosiła ręce do góry protestując, bo przecież powinno stać się tak, a nie inaczej. Natomiast Harry wygłaszał komentarze w stylu "muszę tego na Tobie wypróbować" lub "Ten cały Grey i tak nie dorasta mi do pięt". Pod koniec filmu dziewczyna płakała mówiąc "To nie tak miało się skończyć". Chłopak starał się ją uspokoić, lecz marnie mu to wychodziło. Więc postanowił uciszyć jej słowa pocałunkiem. Chętnie oddała daną czułość. Ich usta łączyły się coraz bardziej łapczywie. Ręce błądziły po ciele. Wsuwały się pod koszulki delikatnie je ściągając. On scałowywał jej łzy, a ona wiła się pod nim w rozkoszy. Ciepło rozlało się u ich dołu. Namiętność wypełniła Harry'ego i Analii. Zdarł z niej spodnie powodując rumieńce na jej twarzy, on również został pozbawiony jeansów. Po chwili zniknęła bielizna. Niepewność czy jakiekolwiek zażenowanie odeszło w zapomnienie. Liczyła się tylko chwila i oni. Chłopak rozerwał saszetkę i włożył na swojego członka prezerwatywę. Spojrzał w brązowe oczy, w których widział nieme pozwolenie i pewność. Nie bała się, ponieważ żywiła do niego zaufanie. Delikatnie zaczął w nią wchodzić. Usłyszał gwałtowne wciąganie powietrza. Czy sprawił jej ból? Naprawdę tego nie chciał. Był w niej prawie cały, nie zanurzył się głębiej, ponieważ dla niej byłoby to za dużo. Nie wykonywał żadnych ruchów, pozwolił się szatynce przyzwyczaić do nieznanego uczucia. Kiedy wiedział, że powinien już zacząć rozpoczął robienie małych wsuwań i wysuwań. Jęczała i płakała z przyjemności i bólu. Chciał przestać, ale mu na to nie pozwoliła. Doszedł w niej, a ona kilka minut po nim.

-To się nazywa pieprzenie według Styles'a?- zapytała.

-Nie, skarbie to się nazywa pierwsze kochanie Styles'a i Anali- pocałował ją w czubek głowy.

-Przecież dla Ciebie to nie był pierwszy raz- zmarszczyła brwi nie rozumiejąc.

-Mylisz się - oświadczył - Pierwszy raz w życiu się kochałem.

________________

Krótki i do dupy, ale kolejny będzie dłuższy, 2 rozdziały + epilog = koniec

Rozdział 20

KOLEJNE OFIARY TAJEMNICZEGO MORDERCY! 
W opuszczonym budynku znaleziono ciała 10 mężczyzn. Po ilości zamordowanych można wywnioskować, że sprawca danego wydarzenia-jak i wielu innych- miał ze sobą wspólników. Zabite osoby były znanymi dilerami narkotyków, zabójcami oraz gwałcicielami. Policja od dawna ich poszukiwała. 
Nazwiska oraz ich imiona brzmią następująco:
-Tom Richard
-Joseph Fry
-Ray Mcfly
-Ray Turner
-David Murs
-Stephan Walker
-Oliver Clune
-Paul Bell
-Adam Pool
-Jerry Asblood
U większości wykryto naboje w klatce piersiowej. Najbardziej poszkodowaną osobą był niejaki Jerry Asblood, o którym dość sporo nam wiadomo. Mężczyzna miał w ciele, aż 5 pocisków oraz zidentyfikowano również ślad po głęboko wbitym ostrzu. 
Dlaczego policja wciąż nie wpadła na trop Tajemniczego mordercy?
Ile osób jeszcze zabije zanim zostanie zamknięty w więzieniu?
(...)

Podsunęłam mu pod nos artykuł, który gościł na pierwszej stronie gazety. Obserwowałam jak jego ciało powoli się napina.
-Czytałem- mruknął.
Posłałam mu zmartwione spojrzenie i odsunęłam delikatnie krzesło.
-Nie przejmuj się. Wszystko mam pod kontrolą- dodał widząc wyraz mojej twarzy.
-Pod jaką kontrolą? Piszą o tym w gazetach. Policja Cię poszukuje. Możesz trafić do więzienia! Harry do cholery!- odeszłam od stołu i odwróciłam się do niego plecami, robiąc kilka kroków do przodu w zamiarze spojrzenia przez okno.
-Od zawsze o tym pisali i od zawsze miałem to pod kontrolą!- on również krzyknął.
Westchnęłam. Powoli fragmenty układanki na temat Harry'ego zaczynały do siebie nie pasować. Traciłam jakąkolwiek nadzieję na zrozumienie jego świata choć w połowie.
-Jak?- zapytałam nie licząc na odpowiedź.
Chłopak badał mnie uważnie spojrzeniem. Rozważał nad wyjawieniem mi prawdy, a zbyciem jakąś wymówką. Zacisnął ręce w pięści i spuścił wzrok w dół.
-Chcesz dowiedzieć się całej prawdy?- zapytał niepewnie.
Patrzył się wszędzie, byle nie na mnie. Podeszłam do niego powolnym krokiem i ukucnęłam naprzeciw niego. Nie spojrzał na mnie. Zamknął oczy. Wyglądał jak mały bezbronny chłopczyk. Przejechałam opuszkami palców po jego policzku.
-Chcę wiedzieć wszystko Harry- odparłam.
Wstrzymał oddech. Jego ręka zaczęła się minimalnie trząś.
-Dobrze, ale nie tutaj- przygryzł dolną wargę.
-Pójdę z Tobą wszędzie, żeby odkryć prawdę- szepnęłam.
-Zaprowadzę Cię w pewne miejsce- wypuścił cicho wstrzymywane powietrze- Nie byłem tam od dzieciństwa- dodał po chwili.

***

Staliśmy na gruzach starego budynku. Wokół nas rosły różne niepielęgnowane od dawna rośliny oraz wysokie, niekoszone trawy. Odłamki drzew można było zauważyć wszędzie. Słońce odbijało się od kawałków szkła. Spojrzałam na Harry'ego czekając na jakiekolwiek wyjaśnienie.
-Tutaj kiedyś mieszkałem- przyznał po chwili milczenia- Obecnie po moim domu zostały kawałki.
Westchnęłam i usiadłam na zakurzonej posadzce, brunet powtórzył moją czynność. Stykaliśmy się kolanami i spoglądaliśmy sobie w oczy. W ciszy czekałam na historię.
-Więc- zaczął- właśnie tutaj wszystko się rozpoczęło. Wstęp i zakończenie znasz, więc najlepiej będzie jak przejdę do rozwinięcia. Po tym jak zostałem sam chcieli oddać mnie do domu dziecka, ale dzięki David'owi nie wylądowałem w tamtym miejscu. Przez pewien okres czasu mieszkałem u niego. Można powiedzieć, że na początku mną manipulował. Wykonywałem za niego brudne zlecenia. Dopiero później się od niego uwolniłem. Zacząłem żyć na własną rękę. Poznałem Niall'a i resztę chłopaków przypadkowo w barze. Razem wkroczyliśmy na drogę przestępstwa. Na początku podobała nam się taka perspektywa życia, ale później jedynym co się liczyło było pozbycie się Jerry'ego i rozpoczęcie normalnego życia. O policje nie martwiliśmy się z jednego powodu. Mieliśmy w niej wtyki. Kuzyn Niall'a w niej pracował. Od zawsze nam pomagał. Teraz kiedy pozbyliśmy się jedynej przeszkody może prowadzić zwyczajne życie- lekki uśmiech wpełzał mu na usta- Śmiało zadawaj pytania.
Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Powoli skanowałam nowo zdobyte informacje. Chciałam rzucić się Harry'emu na szyje z radości, ponieważ w końcu mi zaufał, ale również pragnęłam go przytulić i nigdy nie wypuścić. Przeżył naprawdę wiele.
-Gdzie pracujesz?- zapytałam nie ruszając się z miejsca.
Gardłowy śmiech dotarł do moich uszu.
-Założyłem własny sklep z bronią- widząc mój niesmak dodał- Spokojnie legalny!
Zaśmiałam się pod nosem. I pocałowałam go prosto w usta.
-Koniec pytań?- uniósł brew do góry
-Mam jeszcze jedno- westchnęłam- Jaki jest Twój ulubiony kolor?
Urocze dołeczki ozdobiły jego chłopięcy uśmiech. Wyglądaj tak młodo i niewinnie.
-Różowy i pomarańczowy. A Twój?
-Róż? To bardzo męskie Panie Styles- zachichotałam- Uwielbiam szmaragdowy.
-Szmaragd? Jak moje oczy?- przybliżył swoją twarz do mojej.
-Jak Twoje oczy-przyznałam.



________________________
Przepraszam, że długo nie dodawałam rozdziału na Time'ie. Ale w końcu wymęczony jest. Mam nadzieję, że choć trochę wam się spodobał. 
Zostało około 3 rozdziałów + epilog do końca. 
Drugiej części nie będzie. 
Ehh, trudno jest się pożegnać z ff, które rozpoczęło Twoją przygodę z pisaniem..